Znał siedem grzechów głównych
średniowieczny świat
i sporządził katalog
złych skłonności i wad.
Zaś rodzaj katechizmu
ilustrowanego.
widzimy w dziełach Boscha
czy Bruegla starszego.
Bo artyści zadali
sobie wiele trudu,
tworząc piękne obrazy
dla pouczenia ludu.
Lecz to nie tylko przeszłość!
Znają i aktualia
siedem grzechów głównych
czyli septem
peccata capitalia…
Już mamy pewność
dzięki
nowoczesnemu zapleczu
że Polacy mentalnie
utknęli w średniowieczu!
Nie dziw, że
.Nowoczesna
prezentuje nowy
zrozumiały dla ludu
katechizm obrazkowy…
„Polacy mentalnie utknęli w średniowieczu”
PiS popełnił wszystkie siedem grzechów głównych
Na użytek braci szkolnej i studenckiej
Na początek: „Siedem grzechów głównych”(J. Kaczmarski, P. Gintrowski, Z. Łapiński):
A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią:
Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią,
Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach,
Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa.
Bandzioch domaga się płynów i straw do przesytu,
Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu,
Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija,
A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija…
Septem peccata capitalia
Papież Grzegorz Wielki (zm. 604) pisał do Serenusa, biskupa Marsylii: „Obraz jest dla ludzi prostych, czym pismo dla umiejących czytać (…) toteż obrazy istnieją przede wszystkim dla pouczenia ludu”.
Obrazek wyróżniający to malowidło Hieronima Boscha wykonane na blacie stołu, „Siedem grzechów głównych” – datowane na okres 1475-80r. Pośrodku widnieje Chrystus stojący w grobie i napis: „Strzeż się, strzeż Bóg widzi”. Po bokach cztery koła przedstawiają rzeczy ostateczne: śmierć, sąd Boży, niebo albo piekło.
Siedem grzechów głównych przedstawiano w malarstwie jako sceny z życia, lub jako postaci uosabiające złe skłonności – czyli personifikacje, którym towarzyszyły odpowiednie atrybuty.
Pycha – przedstawiana była zazwyczaj jako kobieta przeglądająca się w lustrze, albo z pawiem.
Chciwość – postać licząca pieniądze, z trzosem albo skrzynią.
Zazdrość – skrzywiona postać zjadająca serce wyrwane z piersi, a niekiedy nawet własne wnętrzności.
Gniew – sceny przedstawiające kłótnie lub zabójstwa.
Nieczystość – postać oddająca się rozpuście, często symbolizowanej przez węże, ropuchy, lub inne zwierzęta.
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu – otyły żarłok lub kojarzone z tą przywarą zwierzę, jak świnia, niedźwiedź, lis lub wilk.
Lenistwo – przedstawiane jako znudzona, bezczynna lub śpiąca postać.
Łacińskie nazwy siedmiu grzechów głównych tworzyły akronim SALIGIA (skrót powstały z pierwszych liter).
Wykład dotyczący grafik Bruegela Starszego:
Wątek siedmiu grzechów głównych odnajdujemy także w literaturze staropolskiej:
Na koniec – kanon 1866 Katechizmu Kościoła Katolickiego:
„Wady można porządkować według cnót, którym się przeciwstawiają, jak również zestawiać je z grzechami głównymi, wyróżnionymi przez doświadczenie chrześcijańskie za św. Janem Kasjanem i św. Grzegorzem Wielkim. Nazywa się je „głównymi”, ponieważ powodują inne grzechy i inne wady. Są nimi: pycha, chciwość, zazdrość, gniew, nieczystość, łakomstwo, lenistwo lub znużenie duchowe”.
